Persepolis

Vroeger hield ik van strips. Van Asterix & Obelix en van Lucky Luke het meest, maar in druilerige vakanties las ik gewoon alles wat wij toevallig in huis hadden, zoals De Smurfen, Billy Turf en Suske en Wiske. Toen ik op een gegeven moment alle strips die wij in huis hadden een stuk of vijf keer gelezen had, las ik geen stripboeken meer. Liever las ik boeken. Maar nu heb ik Persepolis van Marjane Satrapi gelezen. Een echte strip is dat niet, hoewel er plaatjes in staan en er tekstballonnetjes worden gebruikt. Persepolis is een graphic novel. Een autobiografisch verhaal over Satrapi's jeugd in Iran en haar middelbare schooltijd in Oostenrijk. Hoewel het onderwerp zich er in eerste instantie niet echt voor lijkt te lenen, wordt er veel gebruik gemaakt van humor. Satrapi spaart zichzelf niet en dat vind ik prijzenswaardig. Wat Persepolis vooral mooi maakt, is hoe verwarrend de Iraanse revolutie was en hoe kinderen daarmee om gingen. Een aanrader dus, niet alleen voor liefhebbers van stripboeken en graphic novels, maar ook voor mensen die geïnteresseerd zijn in religie en geschiedenis.

Beleef de lente

Beleef de lente

Wij zijn vogelaars op afstand. Wij houden onze
oren open en onze harten vast als de jonge valken
op de rand gaan zitten. De toren is honderd meter hoog,
maar wij horen en zien alles.

Het vergaat ons goed als er voedsel gebracht wordt,
het vergaat de duivenmelker minder. Wij houden
onze vingers gereed en noteren elke hap en elke stap.
Terwijl de valken hun prooi verteren, verbazen wij ons
over de strijdlust van de steenuil. Van toren naar boerderij
kost ons maar een korte klik. De blikken die wij op hen werpen,
raken hen niet.

Wij zijn vogelaars op afstand, maar als we onder aan de
toren staan, onze blikken naar de vogels gaan,
vallen we door de mand en voelen het verlangen
om hier eeuwig te blijven hangen.