Vertrektijd

De flaptekst van Vertrektijd van Truus Matti deed me al direct denken aan De torens van februari van Tonke Dragt (die overigens binnenkort haar tachtigste verjaardag viert, je kunt je kaart naar Uitgeverij Leopold sturen!). Beide jeugdromans hebben een hoofdpersonage dat zich ineens in een vreemd, leeg landschap bevindt en alles vergeten is. Ze weten zelfs hun eigen naam niet meer. Verder gaat het over pratende dieren, wat me dan weer aan (het erg leuke) Hazenpad van Moniek Spaans deed denken. Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen.
Ze werden gedeeltelijk ingelost. De structuur van Vertrektijd is zoals die van Hardboiled Wonderland en het einde van de wereld van Haruki Murakami, de verhaallijn in de 'normale wereld' wordt steeds afgewisseld met de verhaallijn in een vreemde wereld. Dat is een interessante structuur, maar hier werd er af en toe wat te snel afgewisseld, waardoor het soms een beetje irritant was. Maar het verhaal zit goed in elkaar en het is altijd fijn om over mysterieuze werelden en vergeetachtige personages te lezen.

Dit boek heb ik van de bibliotheek geleend. Ik leen graag bij de bibliotheek. Niet alleen omdat ik er werk, maar ook omdat het goedkoper is en je het boek bovendien weer terug kan geven, waardoor je niet elk jaar een nieuwe kast hoeft aan te schaffen. Nu zijn er wilde plannen om zoveel te bezuinigen bij de bibliotheek dat er diverse filialen gesloten moeten worden. Mensen zoals wij, die graag lezen, worden daardoor geraakt, omdat de collectie steeds minder groot wordt. Maar het zijn ook vooral oudere mensen en kinderen die erdoor geraakt worden. Zij zijn alleen in staat om naar de bibliotheek te komen als die zich op loop-, fiets- of scootmobielafstand bevindt. Als er filialen gesloten worden, kunnen zij niet meer naar de bibliotheek komen. Als jij dat ook erg vindt, kun je hier de petitie tekenen: http://www.bibliotheekeindhoven.nl/petitie.htm
Alvast bedankt.

Uitreiking Gedicht en Beeldprijs

Nee, we hebben niets gewonnen bij de Gedicht en Beeldprijs 2010, maar de concurrentie was dan ook groot. Het is een erg mooie tentoonstelling geworden, zeker de moeite waard om te gaan bekijken, ook omdat de bibliotheek van Almere sowieso jaloersmakend mooi is. We maken nog wel kans op de Publieksprijs, hoe je moet stemmen, vind je hier: http://www.denieuwebibliotheek.nl/nieuws/16822651/Gedicht-Beeldprijs-stem-en-win
De kunstwerken worden op zes november geveild. Helaas moet ik dan werken, want ik denk dat het een hele belevenis gaat worden!

Het lastige kroost van kardinaal Guzman

Ik houd van boeken van Louis de Bernières. Met name van Vogels zonder vleugels, een roman over de laatste dagen van het Ottomaanse Rijk. De trilogie over Zuid-Amerika is ouder dan Vogels zonder vleugels. Het lastige kroost van kardinaal Guzman is het derde deel. Ik heb het eerste deel nog niet gelezen, het tweede deel heel lang geleden, dus het begin was wel lastig. Gelukkig heeft Louis de Bernières de gave om meeslepende verhalen te schrijven, op zo'n fantastische manier dat het niet uitmaakt dat je niet precies meer weet wie wie is en wat er precies aan de hand is. Vanuit verschillende perspectieven gaat het over talloze personages, dus het is sowieso lastig om te onthouden wie er allemaal precies waren, maar het verhaal is daardoor wel veelomvattend en lijkt echt een bepaalde maatschappij in haar geheel te beschrijven. Louis de Bernières schrijft erg beschrijvend en beeldend, waar ik normaal gesproken misschien helemaal niet zo van houd, maar bij hem is het anders. Ik denk dat het aan de personages ligt. Ze zijn zo menselijk, vol zwakheden, en toch (of juist: daardoor) sluit je ze in je hart. De romans van Louis de Bernières kunnen je wel echt aanvliegen, de vreselijkste gruwelijkheden worden niet geschuwd, maar omdat er ook veel humor in zit, is het te behapstukken. Dit derde deel gaat over de invloed van de katholieke kerk op het fictieve Zuid-Amerikaanse land waar de hele trilogie zich afspeelt. Het is een kritische roman, die laat zien hoe geloof kan worden gebruikt voor afschuwelijke dingen, terwijl het juist ook om liefde kan draaien. Het leuke aan De Bernières is dat er regelmatig historische figuren langskomen in zijn romans. Zo speelt Atatürk een hoofdrol in Vogels zonder vleugels en komt in Het lastige kroost van kardinaal Guzman Thomas van Aquino aan bod. Hierdoor wordt het verlevendigd, want als je kritisch schrijft over iets wat totaal fictief is, neem je het minder serieus dan als het echt over deze wereld lijkt te gaan. Louis de Bernières vindt daar een goede balans in. Ik hoop dat hij nog veel meer boeken zal schrijven.