Voor ik ga slapen

Het omslag van Voor ik ga slapen van S.J. Watson had mijn aandacht enige tijd geleden al getrokken. Er staat geen titel op. Er staat geen auteur op. Er staat geen uitgeverij op. Er staat alleen een oog op. Interessant. Na het lezen van de flaptekst bleek dat het boek over geheugenverlies gaat. Ik houd van boeken over geheugenverlies. Dit boek was geen uitzondering. Op het begin lijkt het ontzettend op The Raw Shark Texts. Hoofdpersoon wordt wakker, herkent niets, is zijn (of, in dit geval: haar) complete identiteit vergeten en heeft vervolgens een afspraak met een dokter die enige opheldering biedt. Maar verder zijn er veel verschillen. Waar The Raw Shark Texts vooral literair is/ probeert te zijn, sprookjesachtig en magisch, probeert Voor ik ga slapen steeds zo geloofwaardig mogelijk te blijven. Dat lukt. Het idee is dat telkens als het hoofdpersonage wakker wordt, niet meer weet wie ze is, of in elk geval de laatste twintig jaar van haar leven vergeten is. Elke dag opnieuw moet haar verteld worden dat ze getrouwd is, waar ze woont en wat ze heeft gestudeerd. Een prachtig gegeven. Daarnaast is deze roman ook nog eens prettig geschreven en enorm spannend. Een aanrader dus.

Het goddelijke monster

Ik leerde Het goddelijke monster kennen door de televisieserie die pas geleden is uitgezonden. De eerste twee afleveringen heb ik niet gezien, maar ik vond het niet erg, omdat het een dramaserie was en ik eigenlijk helemaal niet van dramaseries houd. Bij de derde aflevering was ik dan ook eigenlijk van plan om niet echt mee te kijken en gewoon verder te lezen in mijn boek, maar al gauw werd mijn aandacht gegrepen en toen bleek het een fantastische serie te zijn. Er is veel te doen geweest over het dialect dat gesproken wordt (Kortrijks), maar omdat ik dat dialect niet ken en dus niet te kritisch erover kon zijn, werkte het bij mij erg goed. En ja, het is een dramaserie, maar dan wel een met de nodige humor. Bovendien blijven de vele doden behapbaar omdat ze na hun dood uit hun lichaam opstaan en als geesten verder tussen de personages leven. Daarnaast werd er echt goed in geacteerd, niet in de laatste plaats door Joke Devynck.
Toch houd ik nog steeds meer van boeken dan van dramaseries, dus heb ik net het eerste deel van de trilogie Het goddelijke monster van Tom Lanoye gelezen. Ik wilde wel eens zien in hoeverre de serie de boeken heeft gevolgd, of Leo echt zo praat als in de serie en wat er nu eigenlijk allemaal in het hoofd omgaat van Katrien. Omdat ik echter de eerste twee afleveringen niet gezien heb, hoefde ik nu nog niet steeds te denken: 'O ja, dat heb ik ook in de serie gezien'. Wat denk ik wel prettig is. Het is een mooi boek. Ik weet niet of ik het ook zo mooi had gevonden als ik niet eerst de serie had gezien, maar toch. Het verhaal steekt zo goed in elkaar en ook al zijn er talloze personages, echt verwarrend wordt het niet. Dus ik ga het tweede en derde deel ook zeker lezen, en verder hoop ik dat Het goddelijke monster ook op dvd zal verschijnen.

Woensdag gedichtendag

Vorige week woensdag stond ik op Onbederf'lijk Vers. Er was een stuk minder publiek dan de vorige keer en volgens mij liep de organisatie sowieso wat stroever dan eerder (tsja, bezuinigingen...), maar afgezien daarvan was het erg leuk. Ik trad op in de Selexyz, samen met F. Starik en Vera De Brauwer. We vulden elkaar goed aan. F. Starik is een dichter zoals mensen die zich gewoonlijk voorstellen, licht chaotisch. Hij droeg helaas wat weinig voor, maar de teksten die hij voordroeg, waren goed. Vera De Brauwer schrijft toegankelijke gedichten, die ze vaak ook zingt. Zie: http://veradebrauwer.punt.nl/ Erg leuk en mooi. Met z'n drieën vormden we een goede combinatie en we droegen allemaal wijnrode kleding, alsof we het zo hadden afgesproken. Een geslaagde avond dus. Wel is het altijd jammer dat je zelf geen optredens kunt bekijken. Gelukkig was ik gisteren bij de U-slam, waar ik alsnog een paar gedichten van Marloes Robijn, Maarten Beemster en Nicole Teunissen (die kende ik natuurlijk al) heb kunnen beluisteren. Ook dit was weer een geslaagde avond, al deed ik zelf niet mee en was ik het (samen met de rest van het publiek) niet eens met de jurybeslissingen.

De wandeling

Inmiddels is bekend dat ik 26 oktober bij Onbederf'lijk Vers zal optreden bij Selexyz Dekker v/d Vegt. Samen met F. Starik en Vera De Brauwer. Volgende week woensdag is het al zover.


De wandeling

We wandelen door het bos en doen alsof we het fijn vinden dat er zandkorrels in onze schoenen komen en blaren op onze voeten. De bananen worden zwart, de koekjes zacht en de thermosfles lekt koude thee.

Maar het is leuk om een route te volgen en dat het dan klopt. Dat er inderdaad een vervallen bank staat bij het tweede linkerpad en dat de zandverstuiving na vijftig meter begint.

Het is leuk om een route te volgen zolang het klopt. Tot het moment dat er geen vervallen bank staat bij het tweede linkerpad en dat er na vijftig meter nog veel meer bomen staan.

Alleen de man die naast een rugzak die niet van hem is staat te wachten op de vrouw die achter de eerstvolgende boom op haar hurken zit en ons desondanks vriendelijk groet, laat ons merken waarom wandelen ook alweer leuk is.

Onbederf'lijk Vers

26 oktober zullen Nicole en ik optreden bij Onbederf'lijk Vers Nijmegen! Helaas is nog niet bekend met wie en waar we zullen optreden. Meer informatie: http://www.onbederflijkvers.nl

De laatste nacht in Twisted River

Ik houd van de humor in de boeken van John Irving en van de vele, nogal absurde personages die hij altijd weer weet op te voeren. Wat dat betreft stelde De laatste nacht in Twisted River me ook weer niet teleur. Wel vond ik de vele tijds- en perspectiefsprongen af en toe verwarrend. Er worden hele mensenlevens beschreven van begin tot einde, waardoor het soms niet duidelijk is in welke tijd er nu wat precies gebeurt. Toch komt alles aan het einde van het boek mooi bij elkaar. Interessant is dat de hoofdpersoon een schrijver is en zijn inspiratie uit zijn persoonlijke leven haalt. Dit heeft tot gevolg dat de boeken die de schrijver schrijft over onderwerpen gaan die eerder in De laatste nacht in Twisted River aan bod zijn gekomen. Op een gegeven moment staat er dat recensenten vinden dat de schrijver te veel puntkomma's gebruikt, wat nu juist een van de kenmerken is van de schrijfstijl van John Irving. De werkwijze van de schrijver is ook opvallend en doet je afvragen of John Irving werkelijk op die manier te werk gaat, of hij ook bij het einde begint en talloze losse zinnen opschrijft die later pas als een puzzel in elkaar vallen. Als dat het geval is, vind ik het verbazingwekkend dat iemand op zo'n manier zo'n lijvige roman weet te produceren (het boek telt ruim zeshonderd pagina's); dat moet een hels karwei zijn geweest.

Hun hebben de taal verkwanseld

Ik houd van poëzie, ik houd van lezen, maar dat is me eigenlijk nog te specifiek, want het meest houd ik van taal. Met veel interesse heb ik dan ook Hun hebben de taal verkwanseld van Jan Stroop gelezen. Sommige hoofdstukjes overlappen elkaar enigszins, maar er komen allerlei verschillende onderwerpen aan bod. Zo wordt duidelijk uitgelegd wat het Poldernederlands inhoudt. Ik wist wel dat de 'ij' daarbij meer als een 'aai' wordt uitgesproken, maar dat het zo alomtegenwoordig was, wist ik niet en doet me vermoeden dat het zo'n geaccepteerde manier van spreken is dat ik het niet eens meer herken als afwijkend. Een Gooise r is wat dat betreft opvallender. Ook had ik tot ik dit boek las niet door dat er steeds meer over 'plek' in plaats van 'plaats' gesproken wordt. Blijkbaar werd er tien jaar geleden niet gezegd: 'hij zit daar echt op zijn plek', terwijl ik dat nu best vind kunnen. Misschien zeggen we in plaats van 'in plaats van' over tien jaar ook wel 'in plek van'... Verder komt volgens Jan Stroop 'hij heb' steeds vaker voor, hoewel dat niet zo opvalt. Dat zal inderdaad wel niet, ik vind 'hij heb' in elk geval erg raar klinken, maar dat zal wel komen omdat ik veel vaker 'hij het' heb gehoord, zoals veel mensen rond Eindhoven zeggen. Nou ja, veel interessante onderwerpen dus, die je bewuster maken van de taal die we gebruiken. Ik zou graag meer boeken over dit onderwerp lezen en wacht in spanning af of ik over een paar decennia: 'Zaai heb in plek van aaieren die toetje gekocht" een prima constructie vind.

Natuurlijk poëzie

Gisteren was het dan zo ver: mijn optreden in het Heempark bij Natuurlijk poëzie. Het was mooi weer, al scheen de zon niet en was het waarschijnlijk nauwelijks twintig graden, waardoor het eerder een dag in september of maart leek te zijn, maar in elk geval viel er geen regen en waaide het ook niet zo hard dat iedereen in een bepaalde richting moest gaan staan om mij te kunnen verstaan. Vroeger ben ik wel eens naar het Milieu Educatiecentrum geweest, waarvan ik mij vooral herinner dat er een keer iets met Duimelijntje was en dat ik daar ontzettend weemoedig van werd, maar het Heempark was voor mij nog onbekend terrein. Ik had een park zoals Park Transwijk verwacht: hier en daar een boom, vooral veel gras en wat bankjes en paden. Het Heempark is echter veel meer een natuurgebied, met veel begroeing en lekker onoverzichtelijk. Tijdens de optredens rende er een eekhoorn boven onze hoofden en ja, dat maakt het allemaal meteen een stuk sprankelender. Een prachtige locatie voor poëzie dus, waar ik erg van heb genoten.

Persepolis

Vroeger hield ik van strips. Van Asterix & Obelix en van Lucky Luke het meest, maar in druilerige vakanties las ik gewoon alles wat wij toevallig in huis hadden, zoals De Smurfen, Billy Turf en Suske en Wiske. Toen ik op een gegeven moment alle strips die wij in huis hadden een stuk of vijf keer gelezen had, las ik geen stripboeken meer. Liever las ik boeken. Maar nu heb ik Persepolis van Marjane Satrapi gelezen. Een echte strip is dat niet, hoewel er plaatjes in staan en er tekstballonnetjes worden gebruikt. Persepolis is een graphic novel. Een autobiografisch verhaal over Satrapi's jeugd in Iran en haar middelbare schooltijd in Oostenrijk. Hoewel het onderwerp zich er in eerste instantie niet echt voor lijkt te lenen, wordt er veel gebruik gemaakt van humor. Satrapi spaart zichzelf niet en dat vind ik prijzenswaardig. Wat Persepolis vooral mooi maakt, is hoe verwarrend de Iraanse revolutie was en hoe kinderen daarmee om gingen. Een aanrader dus, niet alleen voor liefhebbers van stripboeken en graphic novels, maar ook voor mensen die geïnteresseerd zijn in religie en geschiedenis.

Beleef de lente

Beleef de lente

Wij zijn vogelaars op afstand. Wij houden onze
oren open en onze harten vast als de jonge valken
op de rand gaan zitten. De toren is honderd meter hoog,
maar wij horen en zien alles.

Het vergaat ons goed als er voedsel gebracht wordt,
het vergaat de duivenmelker minder. Wij houden
onze vingers gereed en noteren elke hap en elke stap.
Terwijl de valken hun prooi verteren, verbazen wij ons
over de strijdlust van de steenuil. Van toren naar boerderij
kost ons maar een korte klik. De blikken die wij op hen werpen,
raken hen niet.

Wij zijn vogelaars op afstand, maar als we onder aan de
toren staan, onze blikken naar de vogels gaan,
vallen we door de mand en voelen het verlangen
om hier eeuwig te blijven hangen.

Catalina

Van Markus Orths had ik eerder Het kamermeisje gelezen, een roman die gebaseerd is op een interessant idee: namelijk een meisje dat onder het bed van de hotelgasten kruipt om daar te overnachten. Toen ik Catalina in de kast zag staan, verwachtte ik dat het opnieuw zo'n soort boek zou zijn. Catalina bleek echter een historische roman te zijn. Naarmate ik het boek las, bleken er toch overeenkomsten te zijn: ook Catalina is een tamelijk bizar boek over een bijzondere vrouw. Het grootste verschil met Lynn uit Het kamermeisje is echter dat Catalina de Erauso echt heeft bestaan. Zij was een Baskische vrouw uit de zeventiende eeuw die als man door het leven is gegaan. Orths heeft zich gebaseerd op haar biografie, maar het is onduidelijk in hoeverre het verhaal strookt met de werkelijkheid. Op wikipedia staan in elk geval dingen die niet met dit boek overeenkomen. Desalniettemin is het een erg intrigerende roman, geschreven met de nodige humor.

Lijst van producten die Maartje niet durft te kopen

- pindakaas
- uien
- bruine bonen
- Knorr-zakje om chili mee te maken
- tonijn
- toiletpapier
- maandverband
- tampons
- bloemkool
- winterpeen
- komkommer
- ontbijtkoek
- chocoladevla
- chocolademelk
- alcoholische dranken
- varkensgehakt
- balkenbrij

Tegenpool

Tegenpool van Pauline Slot had een typische vrouwenroman kunnen zijn, over een vrouw met een familie die een geheim heeft waar zij niet van op de hoogte was en haar familieleden wel. Zulk soort romans spelen zich dan meestal in Italië of Frankrijk af, in een villa met een grote, zonovergoten tuin en veel drank, tranen en geruzie. Zo'n roman is het dus niet. Tegenpool gaat wel over een vrouw die een familie met een geheim heeft waar zij niet van op de hoogte was en de rest wel, maar in dit boek is zij inmiddels al achter dit geheim gekomen (de lezer doet daar nog wat langer over) en zit ze niet in een villa in Frankrijk, maar op een boot in Noorwegen. Eigenlijk begint dit boek pas waar een typische vrouwenroman gestopt zou zijn. Hoe ga je ermee om als blijkt dat je gezinsleden je jeugd geheel anders beleefd hebben dan jij?
Ik vond Tegenpool een prettige roman. Pauline Slot heeft een fijne schrijfstijl en ze weet personages echt tot leven te brengen zonder ze tot karikaturen te maken. Ik zou graag meer boeken van haar willen lezen.

Natuurlijk poëzie

Het duurt nog even, maar 31 juli zal ik optreden bij 'Natuurlijk poëzie' in Eindhoven. Het is in samenwerking met het Milieu Educatiecentrum en bij goed weer is het in het Heempark. Optreden in parken spreekt me altijd wel aan en gedichten over de natuur heb ik genoeg, dus ik heb er zin in!

Meer informatie: http://www.poeziepodium.nl/poezie-eindhoven-projecten.html

Jaarbeursplein

Jaarbeursplein

De man draagt een aktekoffertje
alsof hij op zakenreis gaat.
Hij staat boven aan de roltrap,
al vijf minuten lang.
Als de accordeonist ‘Hava nagila’ inzet,
klapt hij in zijn handen
en werpt een muntje naar beneden.

Na een kwartier keert hij zich om,
stapt van de bovenste trede
en zegt tegen een passant:
‘Deze roltrap is buiten gebruik,
wij verontschuldigen ons
voor het ongemak.’

aan de rivier

'Verse novel', zo wordt het genre genoemd waarin Steven Herrick schrijft. 'Verse novel' is een Engelse term, het heeft dus niets met nieuwigheid te maken, maar des te meer met poëzie. aan de rivier is een boek waarin het verhaal in gedichtvorm wordt verteld. Dat is even wennen. Soms lijken al die zinsafbrekingen weinig functioneel en zorgt het ervoor dat het lezen vooral hortend en stotend gaat. En dan ineens staat er weer een hoofdstuk (of: een gedicht) waarbij het wel functioneel is om het lezen te vertragen, omdat er bepaalde gebeurtenissen op een hele mooie manier beschreven worden. Dan wordt er vooral heel veel gesuggereerd, zodat het veel meer wordt dan enkel een verhaal over een Australische jongen die leeft in een vervelend dorp. Het is een jeugdboek, maar het kan ook prima door volwassenen gelezen worden en in mijn bibliotheek staat het dan ook (ook) bij de volwassenenromans. En ik vind het een aanrader. De opmaak van het boek is interessant en inspirerend en zo af en toe staan er echt prachtige passages in. Passages als gedichten die uitnodigen tot herlezen. En tot slot: het omslag van aan de rivier is echt heel mooi.

Brabant Cultureel

Brabant Cultureel is een tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur. Voornamelijk uit Brabant, ja. Naar aanleiding van Brabant Gedicht hebben ze het volgende gedicht van mij geplaatst:

Er was eens

Men adviseerde haar om in het hier
en nu te leven. Vanaf dat moment
streefde ze ernaar om haar haren
voor haar ogen te laten hangen
en niet meer te denken aan het
daar en straks.

Het lukte niet.

Pas toen ze haar knie aan de
tafel stootte en zich groot
probeerde te houden, schrompelde
de wereld ineen tot een hier:
de blauwe plek en een nu:
de pijn.

Het Amerikaanse huis

Het Amerikaanse huis van Sven Olov Karlsson deed me denken aan Thomas Rosenboom en Gerbrand Bakker. Alleen dan in Zweden, in Eriksfors, om precies te zijn. Ik geloof niet dat het dorp echt bestaat, maar dat is misschien maar goed ook, want erg vrolijk is het er niet. De hoofdpersoon is Eddy Mood, die net terugkomt uit de gevangenis. De hoofdstukken wisselen elkaar af in tijd, zodat je langzaamaan te weten komt wat er precies is gebeurd, waarom Eddy Mood in de gevangenis is beland. Het mooie aan Het Amerikaanse huis is echter niet zozeer de plot, als wel de stijl. Of niet zozeer de stijl, als wel bepaalde zinnen die er ineens tussenuit springen. "De slapeloze nacht zat in zijn hoofd als krassen op een film", bijvoorbeeld, of: "Dat ze glazenier hadden willen worden, maar zich in de vingers hadden gesneden." Poëtisch dus, terwijl de stijl verder erg rechttoe rechtaan is. Van mij mag Sven Olov Karlsson nog wel meer boeken schrijven.

Bij het stoplicht

De vrouw valt. Het is een oude vrouw, op een fiets. Nu: onder een fiets.
Ze doet een poging om overeind te komen, maar het lukt niet.
Ik denk: ‘Wat vreselijk dat die vrouw is gevallen en wat viel ze op een gekke manier, heel langzaam opzij.’ Ik wist niet dat vallen zo lang kon duren.
Ik denk: ‘Ik moet iets doen, ik moet haar helpen opstaan. Wat als ze zich bezeerd heeft? Dadelijk moet er nog een ambulance komen. Dan moet ik samen met haar wachten en kom ik te laat bij college. Wel met een goede reden, die vrouw moet geholpen worden.’
Ik stap af en wil daadwerkelijk naar de vrouw toelopen, als vijf vrouwen door het rode stoplicht aan komen rennen. Eerst zetten ze de fiets overeind, dan de vrouw. De vrouw zwaait met haar armen in het rond en constateert dat alles goed is.
Maar dat is niet zo. De vijf vrouwen kunnen trots zijn op zichzelf, maar ze hebben mij de kans ontnomen om het bystander effect te overwinnen. Als ik nu nog mijn hulp aan zou bieden, zou ik een ramptoerist lijken.
Dus fiets ik door.

Laat het feest beginnen!

Van Niccolò Ammaniti had ik eerder Ik haal je op, ik neem je mee gelezen, wat ik best een leuk boek vond. Laat het feest beginnen! is een nieuwere roman, maar wat mij betreft geen betere. Er lijken te veel personages te zijn (vooral te veel personages wiens naam met een S begint) en de verhalen wisselen elkaar net te snel af. Verder vind ik het jammer dat het verhaal zo absurdistisch is dat het ongeloofwaardig wordt. En toch is Laat het feest beginnen! geen slecht boek. Het leest ontzettend snel weg, heeft een vlotte stijl en er zitten grappige passages in. En hoewel de roman naar mijn mening te veel personages kent (en zelfs nog tegen het einde met gemak nieuwe tevoorschijn tovert), zijn de twee hoofdpersonages, een arrogante schrijver met een writersblock en een mislukte sekteleider, wel goed uitgewerkt en erg interessant. Dus iedereen die van Ik haal je op, ik neem je mee heeft genoten en het niet erg vindt als alles er nogal grof aan toegaat, zal deze roman ook fijn vinden.

Zonde

Zonde

Misschien kwam het door de mist dat het misging,
of door de wintertijd. De straat bleef beperkt
tot de hoek van de straat en een verdwaalde kat.
We misten elkaar.

Die nacht droomde ik dat ik blind was, blind bleef.
Zelfs toen ik mijn bril opzette, leek de wereld op
een grote Rorschachtest. Overal zag ik jou.

Een dag later kreeg ik bloemen en ik wist:
als een psycholoog in jouw hersenen
zou peuteren, zou hij ook bij jou liefde vinden.

Zelfs als een dokter licht in onze ogen schijnt,
blijven we verbonden. Terwijl hij verklaart
dat we ongeneselijk zijn, voelen wij ons
meer dan gezond.

Na'vi en Afroini

Vrijdag keek ik naar een film. Dat doe ik niet zo vaak, ik ben niet echt een filmliefhebber. En als ik dan naar een film kijk, dan zie ik het liefst films die ik al vaak gezien heb (Harry Potter, Alles is liefde) of animatiefilms (Shrek, Finding Nemo). Vrijdag keek ik naar Avatar. Ik verkeerde in de veronderstelling dat het een animatiefilm was en het is inderdaad geen doorsnee speelfilm, maar wel van een geheel ander kaliber dan Shrek of Finding Nemo.
Avatar deed me aan Torenhoog en mijlen breed van Tonke Dragt denken. Dat komt waarschijnlijk omdat ik dat boek vorige week herlezen heb. De overeenkomsten zijn duidelijk: Avatar en Torenhoog en mijlen breed spelen zich beide op een andere planeet af, ergens in de verre toekomst. De planeten zijn allebei nogal vijandig en heel anders dan de aarde, maar tegelijkertijd zijn er toch opvallende overeenkomsten, zoals het bestaan van bomen. Bij Avatar en bij Torenhoog en mijlen breed keert het hoofdpersonage zich uiteindelijk tegen zijn medemensen. De belangrijkste overeenkomst vind ik echter dat de Na'vi bij Avatar en de Afroini bij Torenhoog en mijlen breed allebei een betere manier hebben om met elkaar te communiceren dan mensen. Het is een overheersend thema in beide films. Het mag dan science fiction genoemd worden, eigenlijk gaan beide verhalen toch vooral daarover: mensen kunnen onvoldoende met elkaar communiceren. Met behulp van kleine groene of juist grote blauwe wezentjes wordt geprobeerd ons onze tekortkoming te laten zien. Erg interessant, alleen jammer dat je er toch wat moedeloos van wordt. Een mens kan veel, maar niet van soort veranderen.

Finale Brabant Gedicht 2011

Gisteren was de finale van Brabant Gedicht 2011. In de trein kwam ik erachter dat ik geen oorbellen in had gedaan, wat ik opvatte als een zeer slecht voorteken. Mijn moeder zag het eerder als een probleem dat opgelost kon worden, dus even later had ik nieuwe oorbellen gekocht. Toen ik ze in wilde doen, bleek echter dat een van de oorbellen kapot was gegaan. Met veel pijn en moeite hebben we (heeft Nicole) het weer kunnen maken, maar voor mij was duidelijk dat dit niet echt mijn dag ging worden. En dat bleek dus ook zo te zijn. Hoewel mijn optreden goed ging, ging Bram Vaassen er uiteindelijk met de winst vandoor. Gelukkig heb ik nog wel een paar positieve reacties gekregen en was het verder een erg leuke dag. 's Middags zijn we naar het Noordbrabants Museum geweest, wat om de volgende redenen zeer de moeite waard is:
*Je kan dit schilderij in het echt zien en op een computer de bijbehorende spreekwoorden bekijken
*Je kan op een computer een eigen navolging van Jheronimus Bosch maken
*Je kan een aantal Nuenense schilderijen van Van Gogh zien (oké, dat is misschien vooral leuk als je, zoals ik, uit Nuenen komt)

Het diner

Ik had nog nooit een roman van Herman Koch gelezen, alleen zijn columns in de Esta. Die vind ik altijd best aardig en vanwege de grote populariteit had ik dan ook best hoge verwachtingen van Het diner. Dit verhaal heeft een goede opbouw, elk deel heeft de naam van de gang waarmee ze bezig zijn en het gehele boek bestrijkt dus één avondje uit. Leuk idee en samen met de vlotte stijl van Koch had dit een erg leuk boek kunnen zijn. Toch wrong het ergens en het is lastig om te beschrijven waar dat aan lag, omdat ik hier niet de gehele plot wil verraden. In elk geval heeft Koch een bepaalde kunstgreep nodig om het verhaal aannemelijk en geloofwaardig te maken en voor mij werkt die kunstgreep niet. Liever had ik gehad dat de daden van de personages op een andere manier geloofwaardig waren gemaakt. Wel denk ik dat dit een erg geschikt boek is voor middelbare scholieren die een boekverslag moeten schrijven.

Ongehoord

Aanstaande zondag sta ik op het Poëziepodium Ongehoord in Rotterdam. Het begint om twee uur en het is in de Centrale Bibliotheek van Rotterdam. Dan krijg ik dus mooi de gelegenheid om wat te oefenen voor de finale van Brabant Gedicht 2011. Gisteren was de voorronde en ik ben door! Ook Nic Castle, Sven Mathijssen en Olga Kortz zijn door naar de finale. Op 29 januari zal ik tegen hen, plus vier Vlaams Brabantse dichters strijden om o.a. een podiumplaats op Onbederf'lijk Vers.

Brabant Gedicht 2011

Noord-Brabantse dichters strijden voor finaleplaats in Brabant Gedicht



De strijd om de titel ‘Beste Brabantse dichter 2011' wordt al in de eerste maand van het jaar beslecht. Dan vindt in 's-Hertogenbosch alweer de zevende editie plaats van Brabant Gedicht. Op 10 januari strijden in stadsBiEB Centrum acht Noord-Brabantse dichters voor een felbegeerde plek in de allesbeslissende finale van deze internationale gedichtenwedstrijd.


Brabant Gedicht is een gedichtenwedstrijd voor jongeren tussen de 16 en 30 jaar, die in (Nederlands of Vlaams) Brabant geboren zijn of er wonen. Tijdens de Nederlandse voorronde op 10 januari dragen acht talentvolle dichters onder het toeziend oog van een deskundige jury voor uit eigen werk. Vier van hen gaan door naar de finale op zaterdag 29 januari, enkele dagen na Gedichtendag, eveneens gehouden in stadsBiEB Centrum.


De uiteindelijke winnaar van Brabant Gedicht 2011 ontvangt een geldbedrag en is verzekerd van een podiumplaats tijdens Onbederf'lijk Vers, het grootste gratis poëziefestival van Nederland dat in april plaatsvindt in de Bossche binnenstad.


Brabant Gedicht is een samenwerking van de bibliotheken in de zustersteden 's-Hertogenbosch en Leuven en wordt mede mogelijk gemaakt gemeente 's-Hertogenbosch.


maandag 10 januari
stadsBiEB Centrum, Hinthamerstraat 72
20:00 - 22:00 uur
toegang gratis

Bibliotheek Den Bosch

Net als vorig jaar doe ik mee aan de voorronde van Brabant Gedicht. Vorig jaar was de finale erg leuk, dus ik hoop dat ik dit jaar ook door zal zijn!