Voor ik ga slapen

Het omslag van Voor ik ga slapen van S.J. Watson had mijn aandacht enige tijd geleden al getrokken. Er staat geen titel op. Er staat geen auteur op. Er staat geen uitgeverij op. Er staat alleen een oog op. Interessant. Na het lezen van de flaptekst bleek dat het boek over geheugenverlies gaat. Ik houd van boeken over geheugenverlies. Dit boek was geen uitzondering. Op het begin lijkt het ontzettend op The Raw Shark Texts. Hoofdpersoon wordt wakker, herkent niets, is zijn (of, in dit geval: haar) complete identiteit vergeten en heeft vervolgens een afspraak met een dokter die enige opheldering biedt. Maar verder zijn er veel verschillen. Waar The Raw Shark Texts vooral literair is/ probeert te zijn, sprookjesachtig en magisch, probeert Voor ik ga slapen steeds zo geloofwaardig mogelijk te blijven. Dat lukt. Het idee is dat telkens als het hoofdpersonage wakker wordt, niet meer weet wie ze is, of in elk geval de laatste twintig jaar van haar leven vergeten is. Elke dag opnieuw moet haar verteld worden dat ze getrouwd is, waar ze woont en wat ze heeft gestudeerd. Een prachtig gegeven. Daarnaast is deze roman ook nog eens prettig geschreven en enorm spannend. Een aanrader dus.

Het goddelijke monster

Ik leerde Het goddelijke monster kennen door de televisieserie die pas geleden is uitgezonden. De eerste twee afleveringen heb ik niet gezien, maar ik vond het niet erg, omdat het een dramaserie was en ik eigenlijk helemaal niet van dramaseries houd. Bij de derde aflevering was ik dan ook eigenlijk van plan om niet echt mee te kijken en gewoon verder te lezen in mijn boek, maar al gauw werd mijn aandacht gegrepen en toen bleek het een fantastische serie te zijn. Er is veel te doen geweest over het dialect dat gesproken wordt (Kortrijks), maar omdat ik dat dialect niet ken en dus niet te kritisch erover kon zijn, werkte het bij mij erg goed. En ja, het is een dramaserie, maar dan wel een met de nodige humor. Bovendien blijven de vele doden behapbaar omdat ze na hun dood uit hun lichaam opstaan en als geesten verder tussen de personages leven. Daarnaast werd er echt goed in geacteerd, niet in de laatste plaats door Joke Devynck.
Toch houd ik nog steeds meer van boeken dan van dramaseries, dus heb ik net het eerste deel van de trilogie Het goddelijke monster van Tom Lanoye gelezen. Ik wilde wel eens zien in hoeverre de serie de boeken heeft gevolgd, of Leo echt zo praat als in de serie en wat er nu eigenlijk allemaal in het hoofd omgaat van Katrien. Omdat ik echter de eerste twee afleveringen niet gezien heb, hoefde ik nu nog niet steeds te denken: 'O ja, dat heb ik ook in de serie gezien'. Wat denk ik wel prettig is. Het is een mooi boek. Ik weet niet of ik het ook zo mooi had gevonden als ik niet eerst de serie had gezien, maar toch. Het verhaal steekt zo goed in elkaar en ook al zijn er talloze personages, echt verwarrend wordt het niet. Dus ik ga het tweede en derde deel ook zeker lezen, en verder hoop ik dat Het goddelijke monster ook op dvd zal verschijnen.