Vrijdagavond was de uitreiking van de Literatuurprijs Zeist 2010. Ineens bleek dat alle mensen die in de bundel kwamen hun gedicht voor moesten lezen. Ik had niet eens mijn gedicht bij me, dus ik was slecht voorbereid en moest de bundel van Fred Penninga (de presentator) lenen, maar gelukkig heb ik vervolgens niet het hele gedicht verhaspeld. Verder was er muziek van o.a. Jesse Dorrestijn, dus het was een druk programma. Zo druk, dat we eerder weggegaan zijn, omdat we graag de bus wilden halen. Het openbaar vervoer was niet al te best die dag...
Bovendien hadden we de dag ervoor ook al een drukke dag gehad, omdat we toen naar de boekpresentatie van Lieke Marsman zijn geweest. Dat was leuk, het is ook echt een mooie bundel geworden, met prachtige gedichten. Dat ik Liekes gedichten goed vind, komt niet doordat ik haar ken, het is eerder andersom: ik ken haar omdat ik haar gedichten zo mooi vind.
Het winnende gedicht van de Literatuurprijs Zeist is overigens hier te lezen: http://www.literairzeist.nl/
maandag 22 november 2010
maandag 15 november 2010
Marleen (62)
Vroeger heette het een poesiealbum. Of een vriendschapsboekje.
Vandaag heet het Facebook of hyves.
Het concept is hetzelfde: je doet er alles aan om de wereld, dat wil zeggen, je vrienden en eventueel familie, te laten zien hoe fantastisch je bent. Vroeger volstond een gedichtje als:
“Als je later eens als grootmama
deftig zit naast grootpapa
en je dit album weer eens ziet
denk dan aan mij, vergeet mij niet.”
Hoewel je daar dan nog wel plaatjes van katten bij moest plakken. Met glittertjes. En eventueel nog een klein grapje erbij, zoals:
“Tip tap top, de inkt is op.”
Tegenwoordig wordt er meer van je verwacht. Vooral van de foto’s. Bij poesiealbums was een foto sowieso niet nodig en bij vriendschapsboekjes was een pasfotootje gemaakt door de jaarlijkse schoolfotograaf voldoende, maar nu moet je kunnen bewijzen dat je elk jaar op vakantie gaat en elke maand een spannend feestje hebt gehad.
Een voordeel is dat je tegenwoordig niet meer je vriendschapsboekje uit handen hoeft te geven. Nette kinderen hoeven nu niet meer het verdriet te kennen dat vaak veroorzaakt werd door een slordig kind dat vertelt dat het echt, echt niet meer weet waar het boekje is. Of beweert dat het het boekje nooit gehad heeft. Tegenwoordig beheert iedereen zijn eigen pagina en hebben anderen de mogelijkheid om op bezoek te komen. Dat is een hele verbetering.
Een nadeel is dat één keer een pagina invullen niet voldoende is. De statussen moeten regelmatig vervangen worden, iedereen moet weten wat je doet en waar je dat doet. Daar verdien je respect mee, daardoor kunnen mensen je leuk vinden. Vroeger werd een vriendschap één keer bevestigd. Daarna kon je voor altijd zien hoe je vrienden smeekten om nooit vergeten te worden. Nu is het een dagelijks gevecht om alle vriendschappen te behouden. Elke vriendschap is twee klikken verwijderd van haar einde.
Maar als er niemand meer over is, kun je gelukkig altijd nog een boerderij beginnen.
Vandaag heet het Facebook of hyves.
Het concept is hetzelfde: je doet er alles aan om de wereld, dat wil zeggen, je vrienden en eventueel familie, te laten zien hoe fantastisch je bent. Vroeger volstond een gedichtje als:
“Als je later eens als grootmama
deftig zit naast grootpapa
en je dit album weer eens ziet
denk dan aan mij, vergeet mij niet.”
Hoewel je daar dan nog wel plaatjes van katten bij moest plakken. Met glittertjes. En eventueel nog een klein grapje erbij, zoals:
“Tip tap top, de inkt is op.”
Tegenwoordig wordt er meer van je verwacht. Vooral van de foto’s. Bij poesiealbums was een foto sowieso niet nodig en bij vriendschapsboekjes was een pasfotootje gemaakt door de jaarlijkse schoolfotograaf voldoende, maar nu moet je kunnen bewijzen dat je elk jaar op vakantie gaat en elke maand een spannend feestje hebt gehad.
Een voordeel is dat je tegenwoordig niet meer je vriendschapsboekje uit handen hoeft te geven. Nette kinderen hoeven nu niet meer het verdriet te kennen dat vaak veroorzaakt werd door een slordig kind dat vertelt dat het echt, echt niet meer weet waar het boekje is. Of beweert dat het het boekje nooit gehad heeft. Tegenwoordig beheert iedereen zijn eigen pagina en hebben anderen de mogelijkheid om op bezoek te komen. Dat is een hele verbetering.
Een nadeel is dat één keer een pagina invullen niet voldoende is. De statussen moeten regelmatig vervangen worden, iedereen moet weten wat je doet en waar je dat doet. Daar verdien je respect mee, daardoor kunnen mensen je leuk vinden. Vroeger werd een vriendschap één keer bevestigd. Daarna kon je voor altijd zien hoe je vrienden smeekten om nooit vergeten te worden. Nu is het een dagelijks gevecht om alle vriendschappen te behouden. Elke vriendschap is twee klikken verwijderd van haar einde.
Maar als er niemand meer over is, kun je gelukkig altijd nog een boerderij beginnen.
maandag 8 november 2010
LiteratuurPrijs Zeist 2010
Afgelopen zaterdag was de veiling van de Gedicht en Beeldprijs Almere 2010. Ik kon er helaas niet bij zijn, omdat ik moest werken, maar Nicole was er gelukkig wel. Ons kunstwerk is voor vijftig euro verkocht. De helft daarvan gaat naar Weebale (http://weebale.blogspot.com/), dus we hebben ook nog een goed doel gesponsord.
Verder is volgende week vrijdag de uitreiking van de LiteratuurPrijs Zeist 2010. Er wordt een bundel gemaakt en mijn gedicht zal daar in komen te staan, dus dat is leuk. En ik ben erg benieuwd naar de gedichten die zullen winnen.
Verder is volgende week vrijdag de uitreiking van de LiteratuurPrijs Zeist 2010. Er wordt een bundel gemaakt en mijn gedicht zal daar in komen te staan, dus dat is leuk. En ik ben erg benieuwd naar de gedichten die zullen winnen.
donderdag 4 november 2010
En knielde voor hem neer
Soms is een redacteur te enthousiast met een flaptekst bezig geweest, waardoor het verhaal van a tot z al op het omslag staat. Bij En knielde voor hem neer van Nicolien Mizee is dat ook zo. Oké, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het verhaal niet van a tot z, maar tot ongeveer p verteld wordt, maar in elk geval is het aan te raden om de flaptekst van tevoren niet te lezen. Verder is het wel aan te raden om En knielde voor hem neer te lezen. Zelfs als je de flaptekst al gelezen hebt, want deze roman bezit meer dan een interessant verhaal. Dat Nicolien Mizee in staat is om interessante, fijne personages tot leven te roepen, wist ik al door Voor God en de Sociale Dienst, misschien wel de leukste roman die ik tijdens mijn studie heb moeten lezen. In deze roman is Mizee er ook weer prima in geslaagd om leuke personages neer te zetten. Verder schrijft ze in een zeer fijne stijl, met zinnen als "Micha's hart bonsde, maar dat kon ook komen doordat ze buiten aan het heien waren." (blz. 143) Door de geringe omvang is het ook zeker een goede roman om te lezen als je het eigenlijk heel erg druk hebt.
Abonneren op:
Posts (Atom)