Laat het feest beginnen!

Van Niccolò Ammaniti had ik eerder Ik haal je op, ik neem je mee gelezen, wat ik best een leuk boek vond. Laat het feest beginnen! is een nieuwere roman, maar wat mij betreft geen betere. Er lijken te veel personages te zijn (vooral te veel personages wiens naam met een S begint) en de verhalen wisselen elkaar net te snel af. Verder vind ik het jammer dat het verhaal zo absurdistisch is dat het ongeloofwaardig wordt. En toch is Laat het feest beginnen! geen slecht boek. Het leest ontzettend snel weg, heeft een vlotte stijl en er zitten grappige passages in. En hoewel de roman naar mijn mening te veel personages kent (en zelfs nog tegen het einde met gemak nieuwe tevoorschijn tovert), zijn de twee hoofdpersonages, een arrogante schrijver met een writersblock en een mislukte sekteleider, wel goed uitgewerkt en erg interessant. Dus iedereen die van Ik haal je op, ik neem je mee heeft genoten en het niet erg vindt als alles er nogal grof aan toegaat, zal deze roman ook fijn vinden.

Zonde

Zonde

Misschien kwam het door de mist dat het misging,
of door de wintertijd. De straat bleef beperkt
tot de hoek van de straat en een verdwaalde kat.
We misten elkaar.

Die nacht droomde ik dat ik blind was, blind bleef.
Zelfs toen ik mijn bril opzette, leek de wereld op
een grote Rorschachtest. Overal zag ik jou.

Een dag later kreeg ik bloemen en ik wist:
als een psycholoog in jouw hersenen
zou peuteren, zou hij ook bij jou liefde vinden.

Zelfs als een dokter licht in onze ogen schijnt,
blijven we verbonden. Terwijl hij verklaart
dat we ongeneselijk zijn, voelen wij ons
meer dan gezond.

Na'vi en Afroini

Vrijdag keek ik naar een film. Dat doe ik niet zo vaak, ik ben niet echt een filmliefhebber. En als ik dan naar een film kijk, dan zie ik het liefst films die ik al vaak gezien heb (Harry Potter, Alles is liefde) of animatiefilms (Shrek, Finding Nemo). Vrijdag keek ik naar Avatar. Ik verkeerde in de veronderstelling dat het een animatiefilm was en het is inderdaad geen doorsnee speelfilm, maar wel van een geheel ander kaliber dan Shrek of Finding Nemo.
Avatar deed me aan Torenhoog en mijlen breed van Tonke Dragt denken. Dat komt waarschijnlijk omdat ik dat boek vorige week herlezen heb. De overeenkomsten zijn duidelijk: Avatar en Torenhoog en mijlen breed spelen zich beide op een andere planeet af, ergens in de verre toekomst. De planeten zijn allebei nogal vijandig en heel anders dan de aarde, maar tegelijkertijd zijn er toch opvallende overeenkomsten, zoals het bestaan van bomen. Bij Avatar en bij Torenhoog en mijlen breed keert het hoofdpersonage zich uiteindelijk tegen zijn medemensen. De belangrijkste overeenkomst vind ik echter dat de Na'vi bij Avatar en de Afroini bij Torenhoog en mijlen breed allebei een betere manier hebben om met elkaar te communiceren dan mensen. Het is een overheersend thema in beide films. Het mag dan science fiction genoemd worden, eigenlijk gaan beide verhalen toch vooral daarover: mensen kunnen onvoldoende met elkaar communiceren. Met behulp van kleine groene of juist grote blauwe wezentjes wordt geprobeerd ons onze tekortkoming te laten zien. Erg interessant, alleen jammer dat je er toch wat moedeloos van wordt. Een mens kan veel, maar niet van soort veranderen.