DroomNummerNegen

Vroeger las ik regelmatig thrillers, zoals die van Nicci French en Sue Grafton. Tegenwoordig lees ik liever ander soort boeken en als ik nu eens gewoon lekker wil lezen, doe ik dat liever met een jeugdroman dan met een spannend boek. Het was dus alweer een tijdje geleden dat ik een boek las dat me deed griezelen en huiveren. DroomNummerNegen van David Mitchell bracht daar verandering in. Het is niet bepaald een roman die je zo eventjes lekker leest terwijl je ondertussen het WK volgt, maar het is ook niet zo moeilijk en ondoordringbaar als Wolkenatlas, een andere roman van deze auteur, dat ik nogal irritant vond. Dat was bij DroomNummerNegen wel anders, deze roman bevat een echt verhaal (in tegenstelling tot Wolkenatlas, dat vijf verhalen bevat die nauwelijks met elkaar te maken hebben) waardoor je wilt blijven lezen, omdat je benieuwd bent hoe het verder gaat. Het verhaal gaat over Eiji, een Japanse jongen die in Tokyo zijn vader zoekt. Dat blijkt nogal een gevaarlijke missie te zijn, waardoor hij in hachelijke situaties belandt (bowlen was nog nooit zo eng geweest), maar gelukkig zit er ook veel humor in deze roman. Het doet vagelijk denken aan Steven Hall en Haruki Murakami en dat is natuurlijk alleen maar positief.

Park Picknick Poëzie

Aanstaande zondag is er weer een nieuwe editie in het Griftpark van Park Picknick Poëzie. Vorig jaar was ik erbij, om Nicole op te zien treden, en dat was erg leuk. Ook dit jaar treedt Nicole op, maar ikzelf ook, dus het belooft minstens zo leuk te worden. Aleid Wolfsen en Ella Vogelaar schijnen ook te komen en verder treden o.a. Chrétien Breukers, Ingmar Heytze en Leo Mesman op. Vorig jaar werden we gestoofd door de zon, die kans zit er deze keer ook in, maar ik heb er zin in!

Meer informatie op: http://www.utrecht.nl/smartsite.dws?id=144532

Good buy

Zoals de Engelse klant die vriendelijk teruggroette en de winkel verliet
nadat de winkelier had verteld hoe goedkoop zijn spullen waren,
zo begrijpen wij elkaar.

De eenzaamheid van de priemgetallen

Zoete mond van Thomas Rosenboom en De eenzaamheid van de priemgetallen van Paolo Giordano hebben op het eerste gezicht misschien niet zo veel gemeen, maar in beide romans komt een mannelijke, onzekere hoofdpersoon voor. Het is verfrissend om eens te lezen over mannen bij wie de dingen niet vanzelf gaan, die zich ervan bewust zijn dat andere mannen zomaar een meisje durven kussen, terwijl er bij hen een onoverbrugbare afstand lijkt te bestaan. Het thema van die priemgetallen vind ik echt erg mooi bij De eenzaamheid van de priemgetallen, hoewel ik niet echt geïnteresseerd ben in wiskunde. Ik had veel positieve berichten over dit boek gehoord en het leest inderdaad erg fijn, maar toch vond ik sommige verhaallijnen niet voldoende gemotiveerd, waardoor ze voor mij ongeloofwaardig waren. Ik begreep bijvoorbeeld echt niet waarom Alice zo graag bevriend wilde zijn met het vervelendste meisje uit haar klas, dat ze zelfs net zoals zij een tatoeage wilde hebben. Verder worden er nogal grote tijdssprongen gemaakt, deze roman had wat mij betreft wel wat langer gemogen, er had meer tekst gebruikt kunnen worden om de vriendschap tussen de twee hoofdpersonen te beschrijven. De hoofdpersonages zijn zo interessant dat ik hen graag nog wat beter had willen leren kennen.

Utrecht over Utrecht

Net als vorig jaar doe ik mee met het festival Utrecht over Utrecht, deze keer met een verhaal en een gedicht. Ik ga er niet vanuit dat ik iets win, het is lastig om opnieuw iets te bedenken met zo'n dwingend thema (alles moet over Utrecht gaan/ zich in Utrecht afspelen), maar het geeft me wel weer een kans om op te treden. Wie zin heeft om mijn verhaal (een verkorte versie, omdat iedereen die iets instuurt, mee mag doen, zou het anders wel heel lang gaan duren) of gedicht te horen, moet op 13 juni naar het Louis Hartlooper Complex komen. Lezen kan ook, de inzendingen schijnen ook ergens te klaar te liggen, zodat daar de volledige versie van de verhalen alsnog kan worden gelezen. Tot slot nog mijn gedicht van vorig jaar, om alvast in de stemming te komen:

Reizigers

De reiger weigert rustig te wachten in het weiland.

Hij blijft liever bij de grachten, samen met de stadsduiven,

die steeds de weg vergeten- even vragen aan die fietser.

De visser vist, maar vangt niets en ik wandel

wantrouwend naar de Trans.

De koekoek is eenzaam. Alleen een verre vriend

spreekt dezelfde taal als hij, terwijl de reiger zwijgt

en poedels in het park per ongeluk mijn been

als boterham behandelen.

Hoe kunnen ze weten waar koren vandaan komt?

Heb medelijden, zij dragen geen vleugels. Wij lopen

op hoge poten.