Nieuwe Eindhovense stadsdichter

Ik woon dan wel in Utrecht, toch reis ik voor literaire activiteiten soms nog af naar Zuidoost-Brabant. Zo heb ik afgelopen zondag opgetreden bij de Walburg te Nuenen, wat erg leuk was. Mooi weer, mensen lachten, het ging goed. En gisteren ben ik naar Eindhoven gegaan, omdat daar de nieuwe stadsdichter bekend werd gemaakt en de aftrap van een nieuwe editie van de Eindhovense Literatuurstimuleringsprijs werd gegeven. Ik werd geïnterviewd, omdat ik de laatste editie gewonnen had. Van tevoren was ik bang voor vreselijke toestanden, een beetje zoals in de Oekraïne, met eieren en vechten en zo, aangezien de jury eerst vijf genomineerden aan zou wijzen die op zouden mogen treden, maar vorige week liet weten dat de winnaar al bepaald was. Dat was natuurlijk ook niet zo handig van ze, maar gelukkig was het gewoon een gezellige avond en was er wel ruimte om kritiek te leveren, al werd daar vervolgens natuurlijk niets mee gedaan. Piet van den Boom is het geworden, hij had er speciaal zijn vakantie voor uitgesteld. Hopelijk kan hij de hoge verwachtingen waarmaken, zodat vriend en vijand over twee jaar kan zeggen: 'De jury heeft destijds de juiste beslissing genomen.' Ik wens hem veel succes.

Weg

Weg van Minke Douwesz is een flinke roman, ruim vijfhonderd pagina's. De bladzijdes zijn echter dun, dus in eerste instantie lijkt het mee te vallen. Of tegen te vallen juist, want Weg is zo'n roman waarvan je hoopt dat het nog lang niet ophoudt. Qua vormgeving en lettertype doet het nogal denken aan de serie Het Bureau van Voskuil, wat logisch is, aangezien ze allebei zijn uitgegeven bij Van Oorschot. Maar er zijn meer overeenkomsten. Wat mij altijd zo heeft aangesproken bij Het Bureau, is de grote mate van realisme. Andere romans vertellen vaak in eerste instantie een verhaal en gaan aan andere dingen voorbij, hier wordt gefocust op kleine details als wat er op het brood wordt gegeten en hoe een vrije zondag wordt besteed. Hetzelfde geldt voor Weg, hoewel er hier wel degelijk een verhaal is. Edith, de hoofdpersoon, woont ergens afgelegen samen met Norma. Hun relatie loopt niet helemaal lekker, Edith werkt erg veel, terwijl Norma juist geen baan meer heeft. Als Edith realiseert dat ze er niet meer in slagen om elkaar blij te maken, maakt ze het uit, maar Norma ontkent dat gewoon en weigert te verhuizen. De dialogen zijn geweldig. Ze laten zien hoe één enkel zinnetje de hele sfeer van de dialoog kan veranderen, hoe na elke zin de situatie weer lijkt te veranderen. Alles wordt heel minitieus beschreven en dat vind ik geweldig, als de werkelijkheid zo nauwgezet wordt weergegeven. Er wordt wel eens gesproken over 'de kunst van het weglaten' en ik begrijp die gedachtegang, zelf laat ik ook vaak een hoop onvermeld, maar Douwesz en Voskuil beheersen juist 'de kunst van het weergeven' en dat is minstens zo knap. Edith is voor mij helemaal tot leven gekomen en hoewel het geen boek is dat je in één keer uitleest, omdat de beschreven situatie lichtelijk deprimerend is, had het van mij nog veel langer mogen duren.

Poster

Als het goed is, hangt er in Eindhoven aan de Grote Berg een poster met een gedicht van mij, vanwege Koninginnedag. Ik ben er zelf nog niet wezen kijken, maar op http://www.ikbeneenetalage.nl vind je er meer over.

Dag

Zoals Sinterklaas ons chocolade geeft,
zo krijgen we van de koningin tompoezen.
Nog steeds weten we niet zeker of zij bestaat,
(ze is nooit op een paard naar ons dorp gekomen)
maar het gebak smaakt er niet minder om.

Terwijl ik mijn viool als wasbord gebruik
en een vrouw me aankijkt alsof ze het riool ruikt,
zie ik hoe mijn zusje mijn nieuwe horloge verkoopt
en ik hoop dat het kleed met haar naar Spanje zal vliegen.

De vrouw zegt dat ze me een euro zal geven
als ik nu ophoud met spelen.

Dichter bij de Planten

Zondag 25 april treed ik op in de tuinen van kwekerij De Walburg, samen met o.a. Tom van Popering en Catharina Boer. De Walburg is in Nuenen en het lijkt me erg leuk om in het dorp waar ik ben opgegroeid op te treden. Hopelijk is het mooi weer!

Meer informatie op: http://www.dewalburg.nl/

Jacoba, Dochter van Holland

Ik ben er vrij zeker van dat ik minstens zo veel geschiedeniskennis uit historische jeugdromans heb gehaald dan uit de lessen geschiedenis. Ik heb de boeken van Thea Beckman en Simone van der Vlugt altijd met veel plezier gelezen en heb me later wel afgevraagd waarom er zo weinig historische romans voor volwassenen zijn. Of misschien moet ik zeggen: waarom ik zo weinig historische romans voor volwassenen kende, want misschien zijn ze er wel, maar ken ik ze gewoon niet. In elk geval was ik verheugd te horen dat Simone van der Vlugt er een geschreven had. Jacoba, Dochter van Holland gaat over Jacoba van Beieren, die gravin van Holland, Zeeland en Henegouwen was en aan het begin van de vijftiende eeuw leefde, in de tijd van de Hoekse en Kabeljouwse Twisten. Ik wist totaal niets van de Hoekse en Kabeljouwse Twisten, zulk soort dingen leerden wij niet op school, dus wat dat betreft was deze roman erg interessant en leerzaam. Het leven dat Jacoba geleid heeft, is echt verbazingwekkend: ze was op haar vijftiende al weduwe en moest later met haar neef Jan van Brabant trouwen vanwege politieke belangen. Een goede basis voor een roman, het is begrijpelijk dat Simone van der Vlugt over deze sterke vrouw wilde schrijven. Ik neem aan dat het het doel van Van der Vlugt was om haar van een historisch figuur in een mens met gevoelens te veranderen, maar dat komt niet altijd goed van de grond. De beslissingen die Jacoba gemaakt heeft, zijn vaak lastig te begrijpen: ze doet het voorkomen alsof ze in het belang van haar steden handelt, maar eigenlijk gaat het haar enkel om haar eigen belang, zij wil de steden in haar eigen macht houden en is niet vies van een beetje oorlog. Eigenlijk is Jacoba dus erg egoïstisch en het is Van der Vlugt niet gelukt om me haar echt te kunnen doen begrijpen. Toch vond ik het een leuke roman, geschreven in een vlotte stijl. Ik hoop dat er na Jacoba, Dochter van Holland nog meer historische romans van de hand van Simone van der Vlugt zullen verschijnen.