De wandeling

Inmiddels is bekend dat ik 26 oktober bij Onbederf'lijk Vers zal optreden bij Selexyz Dekker v/d Vegt. Samen met F. Starik en Vera De Brauwer. Volgende week woensdag is het al zover.


De wandeling

We wandelen door het bos en doen alsof we het fijn vinden dat er zandkorrels in onze schoenen komen en blaren op onze voeten. De bananen worden zwart, de koekjes zacht en de thermosfles lekt koude thee.

Maar het is leuk om een route te volgen en dat het dan klopt. Dat er inderdaad een vervallen bank staat bij het tweede linkerpad en dat de zandverstuiving na vijftig meter begint.

Het is leuk om een route te volgen zolang het klopt. Tot het moment dat er geen vervallen bank staat bij het tweede linkerpad en dat er na vijftig meter nog veel meer bomen staan.

Alleen de man die naast een rugzak die niet van hem is staat te wachten op de vrouw die achter de eerstvolgende boom op haar hurken zit en ons desondanks vriendelijk groet, laat ons merken waarom wandelen ook alweer leuk is.

Onbederf'lijk Vers

26 oktober zullen Nicole en ik optreden bij Onbederf'lijk Vers Nijmegen! Helaas is nog niet bekend met wie en waar we zullen optreden. Meer informatie: http://www.onbederflijkvers.nl

De laatste nacht in Twisted River

Ik houd van de humor in de boeken van John Irving en van de vele, nogal absurde personages die hij altijd weer weet op te voeren. Wat dat betreft stelde De laatste nacht in Twisted River me ook weer niet teleur. Wel vond ik de vele tijds- en perspectiefsprongen af en toe verwarrend. Er worden hele mensenlevens beschreven van begin tot einde, waardoor het soms niet duidelijk is in welke tijd er nu wat precies gebeurt. Toch komt alles aan het einde van het boek mooi bij elkaar. Interessant is dat de hoofdpersoon een schrijver is en zijn inspiratie uit zijn persoonlijke leven haalt. Dit heeft tot gevolg dat de boeken die de schrijver schrijft over onderwerpen gaan die eerder in De laatste nacht in Twisted River aan bod zijn gekomen. Op een gegeven moment staat er dat recensenten vinden dat de schrijver te veel puntkomma's gebruikt, wat nu juist een van de kenmerken is van de schrijfstijl van John Irving. De werkwijze van de schrijver is ook opvallend en doet je afvragen of John Irving werkelijk op die manier te werk gaat, of hij ook bij het einde begint en talloze losse zinnen opschrijft die later pas als een puzzel in elkaar vallen. Als dat het geval is, vind ik het verbazingwekkend dat iemand op zo'n manier zo'n lijvige roman weet te produceren (het boek telt ruim zeshonderd pagina's); dat moet een hels karwei zijn geweest.