Helemaal gelukkig word je nooit

Samen ben je minder alleen van Anna Gavalda is een van mijn favoriete boeken. Dat komt voornamelijk door de stijl. De manier waarop zij dialogen weergeeft en de durf waarmee ze het beletselteken (...) gebruikt, vind ik echt fantastisch. Toch kan het niet alleen de stijl zijn die me zo aanspreekt in Samen ben je minder alleen. In Helemaal gelukkig word je nooit wordt min of meer dezelfde stijl gebruikt en toch sprak deze roman me veel minder aan. Sterker nog: in eerste instantie las ik het boek niet eens uit. Inmiddels heb ik echter een tweede, succesvollere poging ondernomen. En ja, de stijl vind ik nog steeds mooi, maar in Helemaal gelukkig word je nooit is het misschien iets te veel van het goede. Ik had soms moeite om te begrijpen vanuit welk perspectief er werd geschreven, over wie het nu precies ging en waar het verhaal zich op dat moment afspeelde. Jammer. Misschien ligt het er ook aan dat Samen ben je minder alleen over een jonge vrouw gaat en Helemaal gelukkig word je nooit over een architect van bijna vijftig. En toch... Halverwege het boek begint het verhaal te leven en wordt het ineens waard om gelezen te worden. Dan is er ook wat minder architectengeneuzel en wat meer interessante dialoog. Ja, Anna Gavalda kan schrijven, maar ik hoop toch dat ze bij haar volgende roman weer iets meer rekening houdt met de leesbaarheid. Zonder haar eigen stijl te verliezen, want ik blijf het fantastisch vinden dat haar personages geregeld '...' als antwoord geven.