Vroeger heette het een poesiealbum. Of een vriendschapsboekje.
Vandaag heet het Facebook of hyves.
Het concept is hetzelfde: je doet er alles aan om de wereld, dat wil zeggen, je vrienden en eventueel familie, te laten zien hoe fantastisch je bent. Vroeger volstond een gedichtje als:
“Als je later eens als grootmama
deftig zit naast grootpapa
en je dit album weer eens ziet
denk dan aan mij, vergeet mij niet.”
Hoewel je daar dan nog wel plaatjes van katten bij moest plakken. Met glittertjes. En eventueel nog een klein grapje erbij, zoals:
“Tip tap top, de inkt is op.”
Tegenwoordig wordt er meer van je verwacht. Vooral van de foto’s. Bij poesiealbums was een foto sowieso niet nodig en bij vriendschapsboekjes was een pasfotootje gemaakt door de jaarlijkse schoolfotograaf voldoende, maar nu moet je kunnen bewijzen dat je elk jaar op vakantie gaat en elke maand een spannend feestje hebt gehad.
Een voordeel is dat je tegenwoordig niet meer je vriendschapsboekje uit handen hoeft te geven. Nette kinderen hoeven nu niet meer het verdriet te kennen dat vaak veroorzaakt werd door een slordig kind dat vertelt dat het echt, echt niet meer weet waar het boekje is. Of beweert dat het het boekje nooit gehad heeft. Tegenwoordig beheert iedereen zijn eigen pagina en hebben anderen de mogelijkheid om op bezoek te komen. Dat is een hele verbetering.
Een nadeel is dat één keer een pagina invullen niet voldoende is. De statussen moeten regelmatig vervangen worden, iedereen moet weten wat je doet en waar je dat doet. Daar verdien je respect mee, daardoor kunnen mensen je leuk vinden. Vroeger werd een vriendschap één keer bevestigd. Daarna kon je voor altijd zien hoe je vrienden smeekten om nooit vergeten te worden. Nu is het een dagelijks gevecht om alle vriendschappen te behouden. Elke vriendschap is twee klikken verwijderd van haar einde.
Maar als er niemand meer over is, kun je gelukkig altijd nog een boerderij beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten