Niets

Soms vraag ik me af waarom ik eigenlijk boeken lees. Leuk is het vaak niet, je kan er hoofdpijn van krijgen en het is vermoeiend voor je ogen. Bovendien houd je er vaak niet eens een fijn gevoel aan over. Sommige boeken geven je zelfs een uitgesproken onaangenaam gevoel. Een voorbeeld daarvan is Niets van Janne Teller. Het is een jeugdroman, voor jongeren vanaf dertien jaar. Wie in de veronderstelling verkeert dat jeugdromans relatief onschuldig en vriendelijk zijn, kan deze roman gebruiken om van het tegendeel overtuigd te raken. Niets is een hoop, maar vriendelijk is het niet. De roman gaat over een Deense schoolklas die op zoek gaat naar betekenis. Een van hen heeft namelijk besloten om niet meer naar school te komen en zijn dagen door te brengen in een pruimenboom, omdat alles toch zinloos is. De klas wil dat Pierre Anthon uit de boom komt, ze willen gewoon niet geloven dat niets betekenis heeft en besluiten actie te ondernemen. Het plan dat ze ten uitvoer brengen, kent op een gegeven moment zo'n wrede uitwerking dat ik er naar van werd. Toch bleef ik lezen. Niet omdat het een leuk boek om te lezen is, maar omdat het me raakte, omdat het interessant is. Heeft het leven betekenis en zo ja, hoe kun je dat bewijzen? Dat zijn grote vragen, maar omdat het kinderen zijn die de vraag proberen te beantwoorden, wordt het niet te abstract. Bovendien is Niets in een goede, enigszins afstandelijke stijl geschreven en was ik toch erg benieuwd hoe het precies af zou lopen. Één ding wringt echter wel: waarom neemt de school geen actie als een van de leerlingen niet meer op komt dagen? In Denemarken zullen daar toch ook wel regels voor bestaan, neem ik aan. Maar afgezien daarvan is Niets een aanrader. Tenminste, als je op zoek bent naar een boek dat je aan het denken zet, dat intrigerend is. Een leuk boek is het niet.