In eerste instantie deed Het verslag van Brodeck van Philippe Claudel me vagelijk aan De laatste zomer van de rede van Tahar Djaout denken, daarna aan Wachten op de barbaren van Coetzee. De drie romans hebben alledrie een belangrijke overeenkomst, namelijk dat de geografische lokatie niet bij naam genoemd wordt, terwijl het toch duidelijk is in welke geschiedkundige periode het zich afspeelt. Bij alle drie de romans vond ik het tamelijk irritant dat ik er niet precies achter kon komen waar het zich afspeelde, tegelijkertijd ergerde ik me aan mezelf, want wat doet het er nu helemaal toe waar een verhaal zich afspeelt? Misschien is dat nog een overeenkomst tussen deze boeken, ze lijken ons allemaal duidelijk te willen maken dat alle mensen in bepaalde omstandigheden tot de afschuwelijkste dingen in staat zijn, dat samenlevingen mensen zo erg kunnen beïnvloeden dat er nauwelijks meer keuzevrijheid is.
Het verslag van Brodeck gaat over een man, Brodeck, die in een klein, afgelegen dorp woont. Er is een man vermoord, iemand die pas sinds kort in het dorp woonde, en Brodeck is gevraagd om een verslag te schrijven, waarin wordt uiteengezet dat zijn dood onvermijdelijk was. Brodeck is een van de weinige die niet heeft geholpen met het doden van de man, zelf is hij ook niet in het dorp geboren, wat ook hem anders maakt dan de andere. Bovendien is hij als enige tijdens de oorlog naar een kamp gestuurd én teruggekomen. Brodeck besluit om naast het officiele verslag een persoonlijk verslag te schrijven. Aan het begin is alles nog wat onduidelijk, maar langzaamaan vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. Niet zozeer wat betreft de vermoorde vreemdeling, maar vooral ook wat betreft zijn vrouw Emélia en zijn kind, Poupchette. Het verslag van Brodeck is een prachtig, maar enigszins deprimerend verhaal, geschreven in een mooie, fijne stijl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten