De vrouw van de tijdreiziger

In de boekhandel liggen er stapels van: De vrouw van de tijdreiziger van Audrey Niffenegger. Bovendien had ik uit betrouwbare bron (Nicole) vernomen dat het een geweldig boek was, dus was het de hoogste tijd om naar de bibliotheek te gaan (ik koop eigenlijk nooit boeken). De vrouw van de tijdreiziger gaat over Henry, die een vervelend probleem heeft: hij reist ongewild door de tijd. Dat klinkt interessant, maar al snel wordt duidelijk dat het vooral veel nadelen heeft, omdat hij alleen zijn lichaam meeneemt, komt hij telkens naakt zomaar ergens terecht en heeft hij vaak heel wat uit te leggen op zijn werk, als hij weer eens plotseling verdwenen is. Het tijdreizen is een interessant concept, zo leert een oudere Henry aan zijn jongere ik hoe hij sloten kan openen en tasjes kan stelen. Als je je dan afvraagt wanneer die oudere Henry dat geleerd heeft, moet je tot de conclusie komen dat dat was toen hij een klein jongetje was en zijn oudere ik het hem leerde. Dat is intrigerend en bijna niet te bevatten, maar toch zorgt Audrey Niffenegger ervoor dat je in het verhaal gelooft. Meer nog dan dat: dat je er volledig door wordt meegezogen en zelfs in je dromen nog aan het tijdreizen bent. Uiteindelijk is De vrouw van de tijdreiziger echter een doodgewoon liefdesverhaal (net zoals The Raw Shark Texts van Steven Hall, waar deze roman een beetje aan doet denken). Clare leert op zesjarige leeftijd Henry kennen als hij ineens op de Weide bij haar huis verschijnt. Henry leert Clare op twintigjarige leeftijd kennen als ze hem op zijn werk ontmoet. Hij is verbaasd dat Clare hem lijkt te kennen, omdat hij pas op latere leeftijd naar Clares jeugd reist. Het is bizar hoe een stel op verschillende momenten elkaar voor het eerst ziet, maar ook intrigerend. Hun liefde is ontzettend sterk, omdat Clare Henry al zo ongeveer haar hele leven kent en Henry ook af en toe vooruitreist en dus weet dat ze in de toekomst ook samen zullen zijn. Zo'n sterke zekerheid voor liefde heeft eigenlijk niemand ter wereld. Ze weten dat ze samen zullen zijn en tegelijkertijd raakt Clare Henry altijd maar weer kwijt. Eerst is ze blij als hij door de tijd naar haar toe reist, maar als ze volwassen is, houdt het juist in dat hij naar haar jeugd, dus van haar weg reist. Het is fantastisch bedacht en de uitwerking is ook erg sterk. Clare en Henry doen om beurten hun verhaal, per stukje staat erboven welke datum het is en hoe oud Henry en Clare dan zijn. Dat is ook wel nodig om het verhaal te begrijpen, het kost ook enige moeite om in het verhaal te komen, maar het is het absoluut waard. Ik denk dat ik een uitzondering ga maken en binnenkort maar eens naar de boekhandel ga. (Met wat geluk verdien ik donderdag wat boekenbonnen: ik ben genomineerd voor de Rotterdamse Verhalenwedstrijd, zie: http://www.bibliotheek.rotterdam.nl/NL/Actueel/Nieuws/Pages/aUitslagGroteRotterdamseVerhalenwedstrijd.aspx )