Weg

Weg van Minke Douwesz is een flinke roman, ruim vijfhonderd pagina's. De bladzijdes zijn echter dun, dus in eerste instantie lijkt het mee te vallen. Of tegen te vallen juist, want Weg is zo'n roman waarvan je hoopt dat het nog lang niet ophoudt. Qua vormgeving en lettertype doet het nogal denken aan de serie Het Bureau van Voskuil, wat logisch is, aangezien ze allebei zijn uitgegeven bij Van Oorschot. Maar er zijn meer overeenkomsten. Wat mij altijd zo heeft aangesproken bij Het Bureau, is de grote mate van realisme. Andere romans vertellen vaak in eerste instantie een verhaal en gaan aan andere dingen voorbij, hier wordt gefocust op kleine details als wat er op het brood wordt gegeten en hoe een vrije zondag wordt besteed. Hetzelfde geldt voor Weg, hoewel er hier wel degelijk een verhaal is. Edith, de hoofdpersoon, woont ergens afgelegen samen met Norma. Hun relatie loopt niet helemaal lekker, Edith werkt erg veel, terwijl Norma juist geen baan meer heeft. Als Edith realiseert dat ze er niet meer in slagen om elkaar blij te maken, maakt ze het uit, maar Norma ontkent dat gewoon en weigert te verhuizen. De dialogen zijn geweldig. Ze laten zien hoe één enkel zinnetje de hele sfeer van de dialoog kan veranderen, hoe na elke zin de situatie weer lijkt te veranderen. Alles wordt heel minitieus beschreven en dat vind ik geweldig, als de werkelijkheid zo nauwgezet wordt weergegeven. Er wordt wel eens gesproken over 'de kunst van het weglaten' en ik begrijp die gedachtegang, zelf laat ik ook vaak een hoop onvermeld, maar Douwesz en Voskuil beheersen juist 'de kunst van het weergeven' en dat is minstens zo knap. Edith is voor mij helemaal tot leven gekomen en hoewel het geen boek is dat je in één keer uitleest, omdat de beschreven situatie lichtelijk deprimerend is, had het van mij nog veel langer mogen duren.