De eenzaamheid van de priemgetallen

Zoete mond van Thomas Rosenboom en De eenzaamheid van de priemgetallen van Paolo Giordano hebben op het eerste gezicht misschien niet zo veel gemeen, maar in beide romans komt een mannelijke, onzekere hoofdpersoon voor. Het is verfrissend om eens te lezen over mannen bij wie de dingen niet vanzelf gaan, die zich ervan bewust zijn dat andere mannen zomaar een meisje durven kussen, terwijl er bij hen een onoverbrugbare afstand lijkt te bestaan. Het thema van die priemgetallen vind ik echt erg mooi bij De eenzaamheid van de priemgetallen, hoewel ik niet echt geïnteresseerd ben in wiskunde. Ik had veel positieve berichten over dit boek gehoord en het leest inderdaad erg fijn, maar toch vond ik sommige verhaallijnen niet voldoende gemotiveerd, waardoor ze voor mij ongeloofwaardig waren. Ik begreep bijvoorbeeld echt niet waarom Alice zo graag bevriend wilde zijn met het vervelendste meisje uit haar klas, dat ze zelfs net zoals zij een tatoeage wilde hebben. Verder worden er nogal grote tijdssprongen gemaakt, deze roman had wat mij betreft wel wat langer gemogen, er had meer tekst gebruikt kunnen worden om de vriendschap tussen de twee hoofdpersonen te beschrijven. De hoofdpersonages zijn zo interessant dat ik hen graag nog wat beter had willen leren kennen.