DroomNummerNegen

Vroeger las ik regelmatig thrillers, zoals die van Nicci French en Sue Grafton. Tegenwoordig lees ik liever ander soort boeken en als ik nu eens gewoon lekker wil lezen, doe ik dat liever met een jeugdroman dan met een spannend boek. Het was dus alweer een tijdje geleden dat ik een boek las dat me deed griezelen en huiveren. DroomNummerNegen van David Mitchell bracht daar verandering in. Het is niet bepaald een roman die je zo eventjes lekker leest terwijl je ondertussen het WK volgt, maar het is ook niet zo moeilijk en ondoordringbaar als Wolkenatlas, een andere roman van deze auteur, dat ik nogal irritant vond. Dat was bij DroomNummerNegen wel anders, deze roman bevat een echt verhaal (in tegenstelling tot Wolkenatlas, dat vijf verhalen bevat die nauwelijks met elkaar te maken hebben) waardoor je wilt blijven lezen, omdat je benieuwd bent hoe het verder gaat. Het verhaal gaat over Eiji, een Japanse jongen die in Tokyo zijn vader zoekt. Dat blijkt nogal een gevaarlijke missie te zijn, waardoor hij in hachelijke situaties belandt (bowlen was nog nooit zo eng geweest), maar gelukkig zit er ook veel humor in deze roman. Het doet vagelijk denken aan Steven Hall en Haruki Murakami en dat is natuurlijk alleen maar positief.