Bij Zwemmen van Nicola Keegan had ik hetzelfde als bij Atmosferische storingen van Rivka Galchen: het idee dat het eigenlijk heel goed is, dat ik het mooi moet vinden, maar dat het me maar niet lukt om het daadwerkelijk mooi te vinden. Dat is grappig, omdat er een citaat van diezelfde Rivka Galchen op het omslag staat: 'Het moet gelezen en herlezen worden.' Misschien had dat me moeten waarschuwen.
Het verhaal van Zwemmen is erg interessant. Het hoofdpersonage, Philomena Ash, heeft nogal een problematische jeugd, met ouders die psychisch niet al te sterk zijn en drie zussen, waarvan er een ernstig ziek wordt. Op een gegeven moment komt ze erachter dat zwemmen een manier is om met deze problemen om te gaan. En dat ze er goed in is, zo goed dat ze medailles wint op de Olympische Spelen. Aan het verhaal ligt het dus niet.
De schrijfstijl is bijzonder compact en gedetailleerd. Compact, omdat er vaak meerdere beelden worden gebruikt om één detail te beschrijven. Aan de andere kant is het juist erg uitvoerig en totaal, zelfs Philomena's babytijd wordt beschreven. Tegelijkertijd blijven essentiele dingen vaak onduidelijk of onderbelicht. Zo worden gedachten én dialogen vaak schuingedrukt weergegeven, wat soms nogal verwarrend is. Ook wordt er zo gefocust op details dat het verhaal uit het oog wordt verloren, dat het bijvoorbeeld niet duidelijk is in welke tijd of op welke plaats Philomena zich bevindt. Ik vermoed dan ook dat in deze roman het verhaal ondergeschikt is, dat het vooral gaat om de originaliteit van de beelden, de zintuigelijke manier waarop het geschreven is. En zoals uit mijn vorige blog al bleek, is dat niet de stijl waar ik het meest van houd. Voor mensen die er wel van houden, is Zwemmen daarentegen een absolute aanrader.
Overigens kent die workshop een vervolg, ik ben voor 6 oktober uitgenodigd bij De Schrijverstafel, dan is er wat meer tijd om de teksten kritisch te bekijken, erg leuk en spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten