Blinde vink. Hoe ik leerde vogels kijken

Ik houd van lezen. Ik houd van vogels. Ik lees regelmatig met veel plezier de column van Jean-Pierre Geelen in de Volkskrant. Het was eigenlijk niet meer dan logisch dan dat ik het boek Blinde vink. Hoe ik leerde vogels kijken leuk zou vinden. Hoewel vogels kijken en televisie kijken niet veel overeenkomsten lijken te hebben, lukt het Jean-Pierre Geelen prima om over beide onderwerpen op een humoristische en nuchtere wijze te schrijven. Hij geeft ronduit toe dat vogels kijken lastig is, wat erg geruststellend is, aangezien ikzelf (tot mijn grote ergernis) bijvoorbeeld vaak twijfel over het verschil tussen een sijs en een groenling. In plaats van tot in detail in te gaan op het verschil in verenkleed, legt Geelen juist uit dat het logisch is dat vogelen moeilijk is, omdat die beestjes nooit eens een kwartier lang perfect stil blijven zitten, zodat jij in je vuistdikke vogelboek kan opzoeken welke soort het nu precies is. Dat is ongetwijfeld fijn om te lezen voor iedereen die net doet alsof hij (gewoonlijk hij, volgens Geelen) net als de rest van de groep onmiddellijk die ene vogel ziet én herkent, terwijl hij nog driftig tussen de blaadjes van de boom aan het speuren is. Verder geeft Geelen uitleg over waarom vogels kijken leuk is, zodat het boek ook nuttig is voor de vele vrouwen die nooit eens in het weekeinde gezellig met hun man kunnen ontbijten omdat manlief ergens kou staat te lijden in de hoop een blauwborst te spotten. Een bloedserieuze en fanatieke vogelaar zal dit boek waarschijnlijk niet nodig hebben, maar voor de amateurvogelaar, de beginnende vogelaar én zijn familie is Blinde vink een absolute must.