Sommige auteurs slagen erin om personages levensecht en tegelijkertijd tamelijk bizar te laten lijken. Anna Gavalda en Connie Palmen zijn daar voorbeelden van en in een andere orde John Irving en Louis de Bernières. Zadie Smith hoort met verve bij die laatste (hogere?) orde. Bij hen wordt er niet één personage tot leven gewekt, maar een hele familie of zelfs een hele gemeenschap. Over schoonheid gaat over het multiraciale gezin Belsey dat in het universiteitsstadje Wellington woont. Vader Howard is vreemd gegaan en het gezin probeert een manier te vinden om daarmee om te gaan. Maar zoals dat gaat bij dit soort romans, gaat het niet alleen daarover, maar ook over zoon Jerome, die verliefd wordt op Victoria Kipps, die weer de dochter is van de man die Howard het meest haat. En over Carl en Kiki en Levi en Zora. Door al deze personages en verhaallijnen lijkt Over schoonheid over het 'echte leven' te gaan, dat immers ook vol mensen en gebeurtenissen is, maar Zadie Smith slaagt erin om alles op het einde toch te laten samenkomen, waardoor het weer een roman is, maar dan wel een waanzinnig goede roman, met een prachtige stijl waardoor je maar door blijft lezen.
Zijn er punten van kritiek? Nee, niet wat betreft Zadie Smith. Wel wat betreft de Nederlandse vertaling, want ik ben wel een aantal kleine foutjes tegengekomen. Maar ach, als dat alles is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten